David Mura ເປັນນັກຂຽນຈົດຈຳ, ນັກຂຽນບົດເລື່ອງ, ນັກປະພັນ, ນັກກະວີ, ນັກວິຈານ, ນັກຂຽນບົດລະຄອນ ແລະນັກສະແດງໃນລັດ Minnesota.
ບົດບັນທຶກ, ບົດກະວີ, ບົດປະພັນ, ບົດລະຄອນ, ແລະການສະແດງຂອງລາວໄດ້ຮັບລາງວັນຊົມເຊີຍທີ່ກວ້າງຂວາງແລະລາງວັນຈໍານວນຫລາຍ. ຫົວຂໍ້ຂອງເຂົາເຈົ້າມີຕັ້ງແຕ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນໃນຍຸກປັດຈຸບັນຈົນເຖິງມໍລະດົກຂອງ camps internment ແລະປະຫວັດສາດຂອງຊາວຍີ່ປຸ່ນອາເມລິກາກັບການສໍາຫຼວດທີ່ສໍາຄັນຂອງອາເມລິກາທີ່ຫຼາກຫຼາຍຊະນິດເພີ່ມຂຶ້ນ.
ບໍ່ດົນມານີ້ Mura ໄດ້ຫັນເຂົ້າໄປໃນປື້ມຕໍ່ໄປຂອງລາວ, ຄໍເລັກຊັນຂອງ essays ກ່ຽວກັບເອກະລັກອາຊີອາເມລິກາແລະຊີວິດຂອງລາວເປັນນັກສິລະປິນຝຶກຫັດ. ປື້ມບັນນີ້, ມີຫົວຂໍ້ tentatively ສະບາຍດີ, ນາງສາວໄຊງ່ອນ, ຄາດວ່າຈະໄດ້ຮັບການຈັດພີມມາໃນພາກຮຽນ spring ຂອງ 2026.
ຫ້ອງການງານສິລະປະ ແລະ ວັດທະນະທຳ Bao Phi ໄດ້ແບ່ງປັນວ່າ, “ຜົນສຳເລັດຂອງ David Mura ແມ່ນຫຼາຍຢ່າງ. ແຕ່ສິ່ງທີ່ອາດຈະບໍ່ປາກົດຢູ່ໃນເຈ້ຍແມ່ນວິທີທີ່ລາວວາງສຽງຂອງຄວາມບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ, ມຸ່ງໄປສູ່ຊຸມຊົນ, ການປະຕິບັດສິລະປະຂອງຊຸມຊົນສໍາລັບທົດສະວັດໃນ Minnesota, ແລະວິທີການເປັນຄູສອນແລະແບບຢ່າງທີ່ລາວໄດ້ວາງເສັ້ນທາງຕໍ່ໄປ. ການຜະລິດນັກສິລະປິນ.”
ໃນການສໍາພາດນີ້, David ແບ່ງປັນວິໄສທັດຂອງລາວສໍາລັບອະນາຄົດທີ່ຄວາມສະເຫມີພາບ, ເສລີພາບ, ແລະປະຊາທິປະໄຕບໍ່ພຽງແຕ່ເປົ້າຫມາຍ, ແຕ່ຄວາມເປັນຈິງ, ແລະບົດບາດຂອງນັກສິລະປິນໃນການສ້າງອະນາຄົດນັ້ນ.
ການສໍາພາດ
McKnight: ອະນາຄົດເຈົ້າກໍາລັງເຮັດວຽກເພື່ອສ້າງແນວໃດ?
David Mura: ໃນປື້ມທີ່ຜ່ານມາຂອງຂ້ອຍ, ນິທານເລື່ອງຄວາມຂາວບອກຕົວມັນເອງ: ຄວາມລຶກລັບທາງເຊື້ອຊາດ ແລະເລື່ອງເລົ່າຂອງຊາວອາເມຣິກັນຂອງພວກເຮົາ, ຂ້ອຍຂຽນວ່າ:
ຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນ, ອາເມລິກາມີສອງເປົ້າ ໝາຍ ທີ່ບໍ່ສາມາດຕົກລົງກັນໄດ້. ອັນໜຶ່ງແມ່ນຊອກຫາຄວາມສະເໝີພາບ, ເສລີພາບ, ແລະປະຊາທິປະໄຕ. ອີກອັນໜຶ່ງແມ່ນຮັກສາຄວາມສູງສຸດຂອງສີຂາວ ແລະ ການຄອບງຳໂດຍຄົນສີຂາວເໜືອຄົນທຸກສີ. ອາເມລິກາສີຂາວແມ່ນດີກັບການບອກເລື່ອງຂອງພວກເຮົາໂດຍຜ່ານທັດສະນະຂອງເປົ້າຫມາຍທໍາອິດ. ແຕ່ມັນຍັງຄົງບໍ່ດີກັບການເລົ່າເລື່ອງທີສອງຂອງອາເມລິກາຕໍ່ການປະຕິບັດຕໍ່ຄົນສີຜິວ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງອາເມລິກາທີ່ຈະຮັກສາຄວາມສູງສຸດຂອງຄົນສີຂາວ.
ໃນຖານະເປັນນັກຂຽນອາເມລິກາອາເມລິກາວຽກງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສຸມໃສ່ການບອກເລື່ອງທີ່ສອງນີ້. ແລະນັບຕັ້ງແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານ Baldwin's ມານຊອກຫາວຽກ ໃນ 20 ທ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ສຶກສາອົບຮົມຕົນເອງໃນຊຸມຊົນ myriad, ປະຫວັດສາດແລະວັດທະນະທໍາທີ່ມັກຈະຖືກລະເວັ້ນຫຼື relegated ກັບຂອບຂອງວັດທະນະທໍາສີຂາວຕົ້ນຕໍ.
ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອໝັ້ນວ່າ ການສະແຫວງຫາຄວາມສະເໝີພາບ, ເສລີພາບ ແລະ ປະຊາທິປະໄຕ ແມ່ນຕິດພັນກັບວຽກງານຂອງນັກສິລະປິນ.. ໃນການສຶກສາວັດທະນະທໍາຂອງລາວໃນຍຸກຫຼັງສິດທິພົນລະເມືອງ. ພວກເຮົາເປັນໃຜ, Jeff Chang ວາງອອກຄວາມສໍາຄັນຂອງວັດທະນະທໍາໃນການປ່ຽນແປງທາງດ້ານການເມືອງ:
ນີ້ແມ່ນບ່ອນທີ່ນັກສິລະປິນແລະຜູ້ທີ່ເຮັດວຽກແລະຫຼີ້ນວັດທະນະທໍາເຂົ້າມາ. ພວກເຂົາເຈົ້າຊ່ວຍຄົນໃຫ້ເຫັນສິ່ງທີ່ຍັງບໍ່ສາມາດເບິ່ງໄດ້, ໄດ້ຍິນທີ່ບໍ່ໄດ້ຍິນ, ບອກບໍ່ໄດ້ບອກ. ພວກເຂົາເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກປ່ຽນແປງບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນໄປໄດ້, ແຕ່ຫລີກລ້ຽງບໍ່ໄດ້. ທຸກໆປັດຈຸບັນຂອງການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມທີ່ສໍາຄັນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການກະໂດດຂັ້ນຂອງຈິນຕະນາການ. ການປ່ຽນແປງສະແດງໃຫ້ເຫັນຕົວຂອງມັນເອງບໍ່ພຽງແຕ່ໃນການສະແດງ spontaneous ແລະການຈັດຕັ້ງຂອງຄວາມບໍ່ສະຫງົບແລະຄວາມສ່ຽງ, ແຕ່ໃນການລະເບີດຂອງຄວາມຄິດສ້າງສັນມະຫາຊົນ.
ສະນັ້ນ ຜູ້ທີ່ສົນໃຈໃນການປ່ຽນແປງຂອງສັງຄົມອາດຈະຢືນຢັນວ່າ: ການປ່ຽນແປງວັດທະນະທຳແມ່ນນຳໜ້າການປ່ຽນແປງທາງການເມືອງສະເໝີ. ເວົ້າອີກຢ່າງ ໜຶ່ງ, ການປ່ຽນແປງທາງດ້ານການເມືອງແມ່ນການສະແດງອອກສຸດທ້າຍຂອງການປ່ຽນແປງທາງວັດທະນະ ທຳ ທີ່ເກີດຂື້ນແລ້ວ.
ໃນປີ 2021, Carolyn Holbrook ແລະຂ້ອຍໄດ້ຮ່ວມກັນແກ້ໄຂ ພວກເຮົາມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະລຸກຂຶ້ນ: ສຽງເພື່ອຄວາມຍຸຕິທໍາ ຈາກ Minneapolis ໄປທົ່ວໂລກ, ເປັນນິທານວິທະຍາຂອງນັກຂຽນ Minnesota BIPOC. ບົດວິຈານນີ້ໃຫ້ຮູບພາບຂອງ Minnesota ທີ່ແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍກ່ວາ Garrison Keilor's Lake Wobegon. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຄວາມຄິດສ້າງສັນ, ພະລັງ ແລະ ການເປັນພະຍານຂອງນັກຂຽນ BIPOC ເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຢືນຢັນເຖິງຈຸດໝາຍຂອງຊາງວ່າ ການປ່ຽນແປງທາງດ້ານວັດທະນະທຳກ່ອນການປ່ຽນແປງທາງການເມືອງ. ບົດຂຽນຈໍານວນຫນຶ່ງຂອງສູນກາງກ່ຽວກັບການຄາດຕະກໍາຕໍາຫຼວດຂອງ George Floyd ແລະການສາທິດຢູ່ທີ່ນີ້ໃນ Minnesota ເຊິ່ງຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ຖືກສະທ້ອນບໍ່ພຽງແຕ່ໃນລະດັບຊາດເທົ່ານັ້ນແຕ່ທົ່ວໂລກ.
ໃນບົດນິພົນ, ຂ້າພະເຈົ້າຂຽນກ່ຽວກັບເອກະສານ TPT, ປະກອບອາວຸດດ້ວຍພາສາ, ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮ່ວມກັນຜະລິດ, ຂຽນແລະບັນຍາຍ. ມັນບອກເລື່ອງຂອງຊາວຍີ່ປຸ່ນຄົນອາເມລິກາລຸ້ນທີສອງ - Nisei - ຜູ້ທີ່ຮັບໃຊ້ໃນການບໍລິການດ້ານການທະຫານໃນ WWII ແລະໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມຢູ່ Fort Snelling. ທະຫານເຫຼົ່ານີ້ຫຼາຍຄົນໄດ້ຖືກບັນຈຸມາຈາກຄ້າຍຄຸກ ບ່ອນທີ່ລັດຖະບານສະຫະລັດໄດ້ກັກຂັງຊາວຍີ່ປຸ່ນ 120,000 ຄົນ, ລວມທັງພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ນາຍພົນ Willoughby ຫົວໜ້າໜ່ວຍສືບລັບຂອງ MacArthur ອ້າງວ່າ ທະຫານອາເມຣິກັນ ຍີ່ປຸ່ນ ເຫຼົ່ານີ້ ໄດ້ຜ່ອນສັ້ນຜ່ອນຍາວສົງຄາມຢູ່ໃນປາຊີຟິກ. ສອງປີ ແລະບັນທຶກ a ລ້ານ ຊີວິດຊາວອາເມຣິກັນ. ແລະເຖິງແມ່ນວ່າການປະກອບສ່ວນຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ເປັນສ່ວນໃຫຍ່, ສິ່ງທີ່ເລື່ອງຂອງ MIS Nisei ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວນຈະເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ: ຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງພວກເຮົາແມ່ນຄວາມເຂັ້ມແຂງ, ບໍ່ແມ່ນຈຸດອ່ອນ.
ອາຍຸ 71 ປີ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເຮັດວຽກສໍາລັບອະນາຄົດຂອງອາເມລິກາທີ່ພວກເຮົາຍັງບໍ່ທັນເຫັນ - ຫນຶ່ງບ່ອນທີ່ຄວາມສະເຫມີພາບ, ເສລີພາບແລະປະຊາທິປະໄຕບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນເປົ້າຫມາຍ, ແຕ່ຄວາມເປັນຈິງ.
"ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອໝັ້ນວ່າ ການສະແຫວງຫາຄວາມສະເໝີພາບ, ສິດເສລີພາບ ແລະ ປະຊາທິປະໄຕ ແມ່ນຕິດພັນກັບວຽກງານຂອງນັກສິລະປິນຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ."– ດາວິດ ມູຣາ
McKnight: ແມ່ນຫຍັງຫຼືໃຜເປັນແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ທ່ານປະຕິບັດ?
David Mura: ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍທັງສອງໄດ້ຜ່ານໄປໃນສອງປີທີ່ຜ່ານມາ, ແລະການເສຍຊີວິດຂອງພວກເຂົາໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ຂ້ອຍກັບຄືນສູ່ການຂຽນກ່ຽວກັບອະດີດຂອງຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາແລະປະຫວັດສາດອາເມລິກາຍີ່ປຸ່ນ. ເຖິງ ແມ່ນ ວ່າ ພໍ່ ແມ່ ຂອງ ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ມີ ແນວ ໂນ້ມ ທີ່ ຈະ ຫຼຸດ ຜ່ອນ ຫຼື ຫຼີກ ເວັ້ນ ການ ເວົ້າ ກ່ຽວ ກັບ ເດັກ ນ້ອຍ ຂອງ ເຂົາ ເຈົ້າ ແລະ incenced ໂດຍ ລັດ ຖະ ບານ ສະ ຫະ ລັດ, ໃນ ສອງ ສາມ ປີ ທີ່ ຜ່ານ ມາ ຂອງ ເຂົາ ເຈົ້າ ໄດ້ ເລີ່ມ ຕົ້ນ ເວົ້າ ຫຼາຍ ກ່ຽວ ກັບ ອະ ດີດ ຂອງ ເຂົາ ເຈົ້າ. ໃນຖານະເປັນສະມາຊິກອາຍຸສູງສຸດໃນຄອບຄົວຂະຫຍາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກໃນປັດຈຸບັນຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ຮັກສາປະຫວັດສາດຂອງພວກເຮົາ.
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ໃນກອງປະຊຸມໂຄງການການຂຽນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີການສົນທະນາທີ່ດົນໃຈກັບນັກຂຽນ MN ທີ່ສວຍງາມ Shannon Gibney ກ່ຽວກັບ Robin Coste Lewis ແລະຫນັງສືຂອງນາງ ເພື່ອບັນລຸຄວາມສຸກທີ່ສົມບູນແບບ, ເຊິ່ງຄູ່ບົດເລື່ອງ poetic ກັບຮູບຖ່າຍຂອງແມ່ຕູ້ຂອງນາງ. ເມື່ອເບິ່ງຫນັງສືເຫຼັ້ມນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າຮູບພາບຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າທັງຫມົດໃນປັດຈຸບັນແມ່ນເອກະສານປະຫວັດສາດ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ Shannon ຂຽນໃນ FB ຂອງນາງກ່ຽວກັບການສົນທະນາຂອງພວກເຮົາ:
David ແລະຂ້ອຍໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງປະດິດທີ່ເຈົ້າພົບໃນຄອບຄົວຂອງເຈົ້າ (ຖ້າເຈົ້າໂຊກດີ), ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນເຈົ້າຮູ້ວ່າເລື່ອງແລະປະສົບການເຫຼົ່ານັ້ນຈະຕາຍເວັ້ນເສຍແຕ່ເຈົ້າ, ນັກຂຽນ, ຕັດສິນໃຈເຮັດວຽກກັບພວກເຂົາໃນທາງໃດທາງຫນຶ່ງ. . ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ຮັບການເຕືອນໃຈກ່ຽວກັບການສັງເກດຂອງທ່ານ Bao Phi ທີ່ວ່າ ນັກປະພັນທີ່ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງຈາກຊຸມຊົນທີ່ດ້ອຍໂອກາດໃນປະຫວັດສາດ ແມ່ນມັກເປັນນັກປະຫວັດສາດຄົນທຳອິດທີ່ປະຊາຊົນພວກເຮົາມີ, ເພາະວ່າວັດທະນະທຳທີ່ເດັ່ນໃນທົ່ວປະເທດແມ່ນບໍ່ມີຄວາມສົນໃຈຫຼືການລົງທຶນໃນເລື່ອງຂອງພວກເຮົາ. ແລະຈະເຂົ້າຫາພວກເຂົາດ້ວຍທັດສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ມັກຈະມີບັນຫາ.
ເປັນສັນຍານອີກອັນໜຶ່ງໃນຍຸກທີ່ຜ່ານໄປ, ສອງປີກ່ອນ ຫລານຊາຍຂອງຂ້ອຍ Tadashi ເກີດມາ, ແລະລາວຖືກຕັ້ງຊື່ຕາມລຸງຂອງຂ້ອຍ ເຊິ່ງເປັນໜຶ່ງໃນ MIS Nisei. ໃນປີ 2022, ຫຼັງຈາກດຳລົງຕຳແໜ່ງເປັນຜູ້ອຳນວຍການຂອງ 826 Minneapolis, ອົງການຂຽນ ແລະສອນແບບສ້າງສັນສຳລັບນັກຮຽນທີ່ດ້ອຍໂອກາດ, ລູກສາວຂອງຂ້ອຍ Samantha, ໄດ້ຖືກເລືອກໃຫ້ເປັນສະມາຊິກສະພາຜູ້ແທນລາຊະດອນ MN ຈາກ South Minneapolis. ນາງໄດ້ສະຫນັບສະຫນູນບັນຊີລາຍການການສຶກສາຊົນເຜົ່າທີ່ຜ່ານປີທີ່ຜ່ານມາໂດຍກ່າວວ່າ, "ເມື່ອພໍ່ຂອງຂ້ອຍເຕີບໃຫຍ່, ລາວບໍ່ໄດ້ຮຽນຮູ້ເລື່ອງການຝຶກຫັດຊາວຍີ່ປຸ່ນໃນໂຮງຮຽນແລະຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້. ຂ້ອຍຕ້ອງການໃຫ້ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍສາມາດຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບປະຫວັດສາດນັ້ນ. ແລະປະຫວັດສາດຂອງຊຸມຊົນ BIPOC ອື່ນໆໃນໂຮງຮຽນຂອງລາວ." ການເຄື່ອນໄຫວຂອງລູກສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະອານາຄົດຂອງຫລານຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ—ມັນກໍຄືການດົນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ໃນ ນິທານເລື່ອງຄວາມຂາວບອກຕົວມັນເອງ, ຂ້າພະເຈົ້າອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຂອງອາຈານຂອງ Northside, Olivia Rodriquez ຂຽນບໍ່ດົນຫລັງຈາກການຄາດຕະກໍາຂອງ George Floyd. ນາງໄດ້ຂໍໃຫ້ຫ້ອງຮຽນຂອງນາງຂຽນບົດເລື່ອງ "ອາເມລິກາຂອງຂ້ອຍ":
ເກືອບ 100% ຂອງຫ້ອງຮຽນຂອງຂ້ອຍໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບຄວາມຢ້ານກົວຂອງຕໍາຫຼວດແລະຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງຕໍາຫຼວດ. ໃນຄໍາເວົ້າຂອງຊັ້ນຮຽນທີເຈັດ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະແດງພຶດຕິກໍາທີ່ບໍ່ຍຸດຕິທໍາໂດຍເຈົ້າຫນ້າທີ່ຕໍ່ພວກເຂົາ. ພວກເຂົາມີອາຍຸ 12 ແລະ 13 ປີ. ພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການນ້ໍາຫນັກນີ້ຢູ່ໃນບ່າຂອງພວກເຂົາໃນປັດຈຸບັນ. ເປົ້າໝາຍຂອງເຂົາເຈົ້າຄວນຈະເປັນການຮຽນຮູ້ ແລະເປັນເດັກນ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັ່ງຢູ່ໂຕະຂອງຂ້ອຍແລະຮ້ອງໄຫ້ຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍຜ່ານປະຈໍາວັນໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຍ່າງ, ຫຼີ້ນແລະເວົ້າໃນຂະນະທີ່ສີດໍາ. ນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍເປັນຄົນຕະຫລົກ, ສະຫຼາດ, ເປັນໂລກ, ສະຫລາດ, ມີຄວາມຄິດສ້າງສັນ, ຮັກ, ເປັນຫ່ວງເປັນໄຍ, ໃຈກວ້າງ, ແລະເປັນໄວໜຸ່ມທີ່ເປັນເອກະລາດ… ດຽວນີ້, ເຂົາເຈົ້າບໍ່ປອດໄພ. ໃນຖານະເປັນເດັກນ້ອຍສີຂາວໃນ St. Paul, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າຕໍາຫຼວດຢູ່ທີ່ນັ້ນເພື່ອປົກປ້ອງຂ້າພະເຈົ້າ. ນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກວ່າ. ອັນນີ້ຕ້ອງປ່ຽນແປງ.
ຄວາມຈິງທີ່ຍັງຖືກປະຕິເສດກ່ຽວກັບການແບ່ງແຍກເຊື້ອຊາດຂອງອາເມລິກາ ແມ່ນເປັນທີ່ຈະແຈ້ງທີ່ໜ້າຢ້ານກົວຕໍ່ຊາວໜຸ່ມ BIPOC. ໃນຫຼາຍວິທີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຂຽນຫຼາຍສໍາລັບພວກເຂົາແລະອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ, ກ່ວາຄົນລຸ້ນຂອງຂ້ອຍເອງ. ພວກເຮົາຕ້ອງເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າດີກວ່າ, ແລະສ່ວນຫນຶ່ງຂອງນີ້ຄວນຈະມີສິລະປະຫຼາຍຂື້ນໃນໂຮງຮຽນແລະອົງການຈັດຕັ້ງເຊັ່ນ TruArtSpeaks, 826 MSP ແລະ Alexs Pate's The Innocent Classroom, ແທນທີ່ຈະເປັນການຕັດຈໍານວນຫຼາຍສໍາລັບການສຶກສາສິລະປະແລະ backlash ຕໍ່ກັບຄວາມຫຼາກຫຼາຍທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນ. ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້.
"ຂ້ອຍບໍ່ຄິດວ່າຂ້ອຍສາມາດຊອກຫາບ່ອນໃດກໍ່ຕາມໃນອາເມລິກາທີ່ຂ້ອຍສາມາດເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຊຸມຊົນສິລະປະທີ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍແລະເປັນນັກເຄື່ອນໄຫວແລະການຮ່ວມມື."– ດາວິດ ມູຣາ
McKnight: ເຈົ້າຮັກຫຍັງກ່ຽວກັບ Minnesota, ຊຸມຊົນຂອງເຈົ້າ, ແລະປະຊາຊົນຂອງເຈົ້າ?
David Mura: ເມື່ອຂ້ອຍມາຮອດເມືອງຄູ່ແຝດໃນປີ 1974, ມັນເບິ່ງຄືວ່າຂ້ອຍແລະຄົນອື່ນເປັນບ່ອນສີຂາວຫຼາຍ; ເຖິງແມ່ນວ່າມີຄຸ້ມບ້ານອາເມລິກາສີດໍາແລະຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງທີ່ສໍາຄັນຢູ່ທີ່ນີ້, ວັດທະນະທໍາສີຂາວຕົ້ນຕໍບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ການມີຢູ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຫນ້ອຍລົງຫຼາຍສຽງສິລະປະຂອງເຂົາເຈົ້າ. ນັບຕັ້ງແຕ່ເວລານັ້ນມາ, ມີຄື້ນຟອງຂອງຜູ້ອົບພະຍົບ - ຊາວອົບພະຍົບອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ (ຫວຽດນາມ, ມົ້ງ, ລາວ, ກໍາປູເຈຍ), ຊາວອາຟຣິກາຕາເວັນອອກ (ໂຊມາລີ, ເອທິໂອເປຍ, ເອຣິເທຣນ), ຈໍານວນຜູ້ອົບພະຍົບເມັກຊິໂກແລະອາເມລິກາໃຕ້, Liberians, Karin, Bosnians. , ຊາວທິເບດ, ອາຊີໃຕ້. ຈາກປະຊາກອນເຫຼົ່ານີ້ມີນັກສິລະປິນຫຼາຍຂຶ້ນມາເຖິງການເຕີບໃຫຍ່. ຄວາມຫຼາກຫຼາຍຢູ່ທີ່ນີ້ໄດ້ສ້າງຊີວິດຂອງລູກໆຂອງຂ້ອຍ, ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ອາເມລິກາເປັນ. ແລະມັນໄດ້ສ້າງຮູບແບບການຂຽນຂອງຕົນເອງແລະວິໄສທັດສິລະປະຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1990 ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍເລີ່ມຕົ້ນ Asian American Renaissance, ເຊິ່ງເປັນອົງການສິລະປະຂອງຊຸມຊົນ; ໂຮງລະຄອນ Mu ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນເວລາດຽວກັນແລະປະຈຸບັນເປັນບໍລິສັດລະຄອນໃຫຍ່ອັນດັບສອງຂອງອາຊີອາເມລິກາ. ພວກເຮົາມີປະຊາຄົມສິລະປະອາເມລິກາອາເມລິກາເປັນນັກເຄື່ອນໄຫວຢູ່ທີ່ນີ້; ພວກເຮົາພຽງແຕ່ຊຸມຊົນດັ່ງກ່າວທີ່ປະທ້ວງ ນາງ ໄຊງ່ອນ ດ້ວຍການວາງແຜນທີ່ມີສິດເທົ່າທຽມ ແລະຜົນບັງຄັບໃຊ້ດັ່ງກ່າວ ທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຮັບໂຮງລະຄອນ Ordway ເພື່ອຂໍໂທດ ແລະສັນຍາວ່າຈະບໍ່ເອົາຖົງຢາງອັນໂຫດຮ້າຍຂອງເຊື້ອຊາດ, ລັດທິອານານິຄົມ ແລະ ອຸດົມການອານານິຄົມກັບຄືນມາ.
ວຽກງານນັ້ນແມ່ນປົກກະຕິຂອງນັກເຄື່ອນໄຫວ ແລະຊຸມຊົນສິລະປະຢູ່ທີ່ນີ້. ພັນທະມິດຂອງຜູ້ນໍາອາຊີອາເມລິກາໄດ້ສົ່ງເສີມຜູ້ນໍາ AA ຮຸ່ນໃຫມ່. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງທີ່ໃຊ້ເວລາຂອງ Pangea World Theatre, ເຊິ່ງປະຈຸບັນນີ້ແມ່ນການປະກົດຕົວຢູ່ໃນຊຸມຊົນຂອງພວກເຮົາ. ຂ້ອຍເຄີຍຢູ່ໃນຄະນະຂອງໂຮງລະຄອນເຕັ້ນອານັນຢາ, ແລະຂ້ອຍຢາກບອກຜູ້ຄົນວ່າພວກເຮົາມີຄະນະເຕັ້ນລໍາອິນເດຍສາມຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງໃນລະດັບຊາດຢູ່ທີ່ນີ້ - ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເປັນປະກົດການທີ່ຄາດວ່າຈະຢູ່ໃນພາກຕາເວັນຕົກກາງ. Penumbra ເປັນຊັບສົມບັດແຫ່ງຊາດທີ່ August Wilson ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ເລີ່ມຕົ້ນຂອງລາວ. ສູນກາງຂອງ Loft ແລະ Playwright ໄດ້ສົ່ງເສີມຊຸມຊົນວັນນະຄະດີທີ່ຫນ້າປະຫລາດໃຈ, ພ້ອມກັບຫນັງສືພິມຂະຫນາດນ້ອຍ, Graywolf, Coffee House ແລະ Milkweed, ແລະ SASE ຂອງ Carolyn Holbrook ແລະຫຼາຍກວ່າເລື່ອງດຽວ. ແລະແນ່ນອນທັງຫມົດນີ້ໄດ້ຮັບການບໍາລຸງລ້ຽງໂດຍການສະຫນັບສະຫນູນດ້ານສິລະປະຢູ່ທີ່ນີ້, ຈາກພື້ນຖານເຊັ່ນ McKnight ແລະ Jerome, ບ່ອນທີ່ຂ້ອຍຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນຄະນະ, ຈົນເຖິງການສະຫນອງທຶນຂອງບໍລິສັດແລະລັດຖະບານ.
ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ລາຍຊື່ຫມູ່ເພື່ອນສິລະປະທີ່ຫນ້າຕື່ນເຕັ້ນທັງຫມົດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ທີ່ນີ້ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະປະໃຫ້ຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງອອກ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຄິດວ່າຈະພົບເຫັນຢູ່ບ່ອນໃດໃນອາເມລິກາ ບ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງນັກເຄື່ອນໄຫວທີ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍດັ່ງກ່າວ ແລະ. ຮ່ວມມື ຊຸມຊົນສິລະປະ, ແລະນັ້ນແມ່ນຫນຶ່ງໃນເຫດຜົນ, ນອກຈາກລູກຂອງຂ້ອຍ, ທີ່ຂ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້.
