Si David Mura ay isang memoirist na nakabase sa Minnesota, essayist, nobelista, makata, kritiko, playwright, at artist ng pagganap.
Ang kanyang mga memoir, tula, sanaysay, dula, at pagtatanghal ay nanalo ng malawak na kritikal na papuri at maraming parangal. Ang kanilang mga paksa ay mula sa kontemporaryong Japan hanggang sa legacy ng mga internment camp at ang kasaysayan ng mga Japanese American hanggang sa mga kritikal na paggalugad ng lalong magkakaibang America.
Ipinakita ni Mura ang kanyang susunod na libro, isang koleksyon ng mga sanaysay tungkol sa pagkakakilanlan ng Asian American at ang kanyang buhay bilang isang practicing artist. Ang aklat, pansamantalang pinamagatang Paalam, Miss Saigon, ay inaasahang mai-publish sa tagsibol ng 2026.
Ibinahagi ng tanggapan ng Arts & Culture Program na si Bao Phi, “Marami ang mga nagawa ni David Mura. Ngunit ang maaaring hindi makita sa papel ay kung paano niya itinakda ang tono ng pagiging hindi makasarili, pasulong sa komunidad, nakatuon sa komunidad na artistikong kasanayan sa loob ng mga dekada sa Minnesota, at kung gaano siya naging tagapagturo at huwaran sa paglalatag ng landas para sa susunod. henerasyon ng mga artista.”
Sa panayam na ito, ibinahagi ni David ang kanyang pananaw para sa isang hinaharap kung saan ang pagkakapantay-pantay, kalayaan, at demokrasya ay hindi lamang mga layunin, ngunit isang katotohanan, at ang papel ng mga artista sa paghubog ng hinaharap na iyon.
INTERVIEW
McKnight: Anong hinaharap ang pinagtatrabahuan mo?
David Mura: Sa aking kamakailang libro, The Stories Whiteness Tells Itself: Racial Myths and Our American Narratives, sumulat ako:
Sa simula pa lang, ang Amerika ay may dalawang hindi mapagkakasunduang layunin. Ang isa ay ang hangarin ang pagkakapantay-pantay, kalayaan, at demokrasya. Ang isa ay upang mapanatili ang puting supremacy at ang dominasyon ng mga puting tao sa sinumang taong may kulay. Ang White America ay maayos sa pagsasabi ng aming kuwento sa pamamagitan ng lente ng unang layunin. Ngunit tiyak na hindi pa rin maayos ang pagsasabi ng pangalawang kuwento ng pagtrato ng America sa mga taong may kulay at sa pagnanais ng America na mapanatili ang puting supremacy.
Bilang isang Asian American na manunulat ang aking trabaho ay nakasentro sa paglalahad ng pangalawang kuwentong ito. At mula nang mabasa ko ang kay Baldwin Nakahanap ng Trabaho ang Diyablo sa aking huling bahagi ng twenties, naunawaan ko na kailangan kong turuan ang aking sarili sa napakaraming komunidad, kasaysayan at kultura na kadalasang inaalis o ibinabalik sa mga margin ng pangunahing puting kultura.
Lubos akong naniniwala na ang paghahangad ng pagkakapantay-pantay, kalayaan at demokrasya ay masalimuot na nakatali sa gawain ng mga artista. Sa kanyang pag-aaral ng kultura noong post-civil rights era, Kung Sino Tayo, inilalahad ni Jeff Chang ang kahalagahan ng kultura sa pagbabago sa pulitika:
Dito pumapasok ang mga artista at ang mga nagtatrabaho at naglalaro sa kultura. Tinutulungan nila ang mga tao na makita kung ano ang hindi pa nakikita, marinig ang hindi naririnig, sabihin ang hindi masasabi. Ginagawa nilang hindi lamang posible ang pagbabago, ngunit hindi maiiwasan. Ang bawat sandali ng malaking pagbabago sa lipunan ay nangangailangan ng kolektibong paglukso ng imahinasyon. Ang pagbabago ay nagpapakita ng sarili hindi lamang sa kusang at organisadong pagpapahayag ng kaguluhan at panganib, ngunit sa mga pagsabog ng malawakang pagkamalikhain.
Kaya't ang mga interesado sa pagbabago ng lipunan ay maaaring igiit: ang pagbabago sa kultura ay palaging nauuna sa pagbabago sa pulitika. Sa ibang paraan, ang pagbabago sa pulitika ay ang huling pagpapakita ng mga pagbabago sa kultura na naganap na.
Noong 2021, nag-edit kami ni Carolyn Holbrook We are Meant to Rise: Voices for Justice mula Minneapolis hanggang sa Mundo, isang antolohiya ng mga manunulat ng Minnesota BIPOC. Ang antolohiyang ito ay nagbibigay ng ibang larawan ng Minnesota kaysa sa Lake Wobegon ni Garrison Keilor. Higit sa lahat, ang pagkamalikhain, kapangyarihan at saksi ng mga manunulat na ito ng BIPOC ay nagpapatunay sa paninindigan ni Chang na ang pagbabago sa kultura ay nauuna sa pagbabago sa pulitika. Ang ilan sa mga sanaysay ay nakasentro sa pagpatay ng mga pulis kay George Floyd at sa mga demonstrasyon dito sa Minnesota na noon ay hindi lamang sa buong bansa kundi sa buong mundo.
Sa antolohiya, nagsusulat ako tungkol sa dokumentaryo ng TPT, Armado ng Wika, na co-produce, sinulat at isinalaysay ko. Isinalaysay nito ang kuwento ng ikalawang henerasyong Japanese American—Nisei—na nagsilbi sa Military Intelligence Service noong WWII at sinanay sa Fort Snelling. Marami sa mga sundalong ito ang na-recruit mula sa mga kampong bilangguan kung saan ikinulong ng gobyerno ng US ang 120,000 Japanese American, kasama ang aking mga magulang. Sinabi ng pinuno ng katalinuhan ni MacArthur, si General Willoughby, na pinaikli ng mga sundalong Hapones na ito ang digmaan sa Pasipiko sa pamamagitan ng dalawang taon at nailigtas a milyon Buhay ng mga Amerikano. At kahit na ang kanilang mga kontribusyon ay hindi pa rin nakikilala, kung ano ang inilalarawan ng kuwento ng MIS Nisei ay dapat na malinaw: Ang ating pagkakaiba-iba ay isang lakas, hindi isang kahinaan.
Sa edad na 71, nagtatrabaho pa rin ako para sa hinaharap na America na hindi pa natin nakikita—isa kung saan ang pagkakapantay-pantay, kalayaan at demokrasya ay hindi lamang isang layunin, ngunit isang katotohanan.
"Lubos akong naniniwala na ang paghahangad ng pagkakapantay-pantay, kalayaan at demokrasya ay masalimuot na nakatali sa gawain ng mga artista."– DAVID MURA
McKnight: Ano o sino ang nagbibigay inspirasyon sa iyo upang kumilos?
David Mura: Parehong pumanaw ang aking mga magulang sa nakalipas na dalawang taon, at ang kanilang pagkamatay ay nag-udyok sa akin na bumalik sa pagsulat tungkol sa nakaraan ng aming pamilya at kasaysayan ng Japanese American. Kahit na ang aking mga magulang ay may kaugaliang i-minimize o iwasang magsalita tungkol sa kanilang pagkabata at kanilang pagkakulong ng gobyerno ng US, sa kanilang huling dalawang taon ay nagsimula silang magsalita nang higit pa tungkol sa kanilang nakaraan. Bilang pinakamatandang miyembro ngayon sa aking pinalawak na pamilya, napagtanto kong isa na akong tagabantay ng ating kasaysayan.
Kamakailan lamang, sa kumperensya ng Associated Writing Programs, nagkaroon ako ng inspiradong pakikipag-usap sa makikinang na manunulat ng MN na si Shannon Gibney tungkol kay Robin Coste Lewis at sa kanyang aklat Sa Pagkamit ng Perpektong Kaligayahan, na nagpapares ng mga tekstong patula sa mga litrato ng kanyang lola. Sa pagtingin sa aklat na iyon, napagtanto ko na ang lahat ng larawan ng aking pamilya ay mga makasaysayang dokumento na ngayon. Narito ang isinulat ni Shannon sa kanyang FB tungkol sa aming pag-uusap:
Pinag-uusapan namin ni David ang tungkol sa mga artifact na makikita mo ng iyong (mga) pamilya habang tumatanda ka (kung swerte ka), at pagkatapos ay napagtanto mong mamamatay ang mga kuwento at karanasang iyon maliban kung ikaw, ang manunulat, ay magpasya na makipagtulungan sa kanila sa anumang paraan . Naalala ko rin ang obserbasyon ni Bao Phi na ang mga malikhaing manunulat mula sa makasaysayang marginalized na mga komunidad ay kadalasang ang mga unang mananalaysay na mayroon ang ating mga tao, dahil ang pangunahing nangingibabaw na kultura ay karaniwang may kaunting interes o pamumuhunan sa ating mga kuwento. At lalapit sa kanila na may ibang, kadalasang may problemang pananaw.
Bilang isa pang hudyat sa pagdaan ng mga henerasyon, dalawang taon na ang nakalipas nang isinilang ang apo kong si Tadashi, at ipinangalan siya sa aking tiyuhin na isa sa MIS Nisei. Noong 2022, pagkatapos maglingkod bilang direktor ng 826 Minneapolis, isang malikhaing pagsulat at organisasyon ng pagtuturo para sa mga marginalized na estudyante, ang aking anak na si Samantha, ay nahalal sa MN House of Representatives mula sa South Minneapolis. Ini-sponsor niya ang panukalang batas sa pag-aaral ng etniko na ipinasa noong nakaraang taon sa pagsasabing, “Noong lumalaki ang aking ama, hindi niya nalaman ang tungkol sa Japanese American internment sa paaralan at gayundin ako. Gusto kong matutunan ng aking anak ang tungkol sa kasaysayang iyon. at ang kasaysayan ng iba pang komunidad ng BIPOC sa kanyang paaralan.” Ang aktibismo ng aking anak na babae at ang kinabukasan ng aking apo—sila rin ang aking inspirasyon.
Sa Ang Mga Kuwento ng Kaputian ay Nagsasabi sa Sarili, I quote from a op ed letter a Northside teacher, isinulat ni Olivia Rodriquez ilang sandali matapos ang pagpatay kay George Floyd. Hiniling niya sa kanyang klase na magsulat ng isang piraso tungkol sa "My America":
Halos 100% ng aking klase ang sumulat tungkol sa kanilang takot sa pulisya at brutalidad ng pulisya. Sa mga salita sa ikapitong baitang, nagpahayag sila ng hindi makatarungang pag-uugali ng mga awtoridad sa kanila. Sila ay 12 at 13 taong gulang. Hindi nila kailangan ang bigat na ito sa kanilang mga balikat sa ngayon. Ang kanilang mga layunin ay dapat na pag-aaral at pagiging isang bata. Umupo ako sa desk ko at humagulgol habang iniisip ang mga pinagdadaanan ng mga estudyante ko araw-araw habang naglalakad sila, naglalaro at nagkukuwentuhan habang nakaitim. Ang aking mga mag-aaral ay nakakatawa, matalino, makamundo, matalino, malikhain, mapagmahal, mapagmalasakit, mapagbigay, at independiyenteng mga kabataan…Sa ngayon, hindi sila ligtas. Bilang isang batang puting bata sa St. Paul, naramdaman kong nandiyan ang mga pulis para protektahan ako. Hindi pa iyon naramdaman ng mga estudyante ko. Kailangang baguhin ito.
Ang tinatanggihan pa rin na katotohanan tungkol sa rasismo ng Amerika ay nakakatakot na malinaw sa mga kabataan ng BIPOC. Sa napakaraming paraan, mas marami akong isinusulat para sa kanila at sa kanilang kinabukasan, kaysa sa sarili kong henerasyon. Kailangan nating gumawa ng mas mahusay sa pamamagitan ng mga ito, at bahagi nito ay dapat magsasangkot ng higit pang sining sa mga paaralan at organisasyon tulad ng TruArtSpeaks, 826 MSP at Alexs Pate's The Innocent Classroom, sa halip na ang maraming pagbawas para sa edukasyon sa sining at ang backlash laban sa pagkakaiba-iba na nakita natin. nitong mga nakaraang taon.
"Sa palagay ko ay hindi ako makakahanap ng kahit saan sa Amerika kung saan maaari akong maging bahagi ng isang magkakaibang at aktibista at nagtutulungang artistikong komunidad."– DAVID MURA
McKnight: Ano ang gusto mo sa Minnesota, sa iyong komunidad, at sa iyong mga tao?
David Mura: Nang dumating ako sa Twin Cities noong 1974, para sa akin at sa iba ay isang napakaputing lugar; kahit na mayroong makabuluhang Black at Native American na mga kapitbahayan dito, ang pangunahing puting kultura ay hindi nakilala ang kanilang pag-iral, lalo na ang kanilang mga masining na boses. Mula noon, sunod-sunod na ang mga imigrante—mga refugee sa Timog-silangang Asya (Vietnamese, Hmong, Laotian, Cambodian), East African (Somali, Ethiopian, Eritrean), isang buong pagdagsa ng mga Mexican at South American na imigrante, Liberians, Karin, Bosnians , Tibetans, South Asians. Mula sa mga populasyon na ito, parami nang parami ang mga artista na dumating sa kapanahunan. Ang pagkakaiba-iba dito ay humubog sa buhay ng aking mga anak, ang kanilang pakiramdam kung ano ang America. At hinubog nito ang sarili kong pagsusulat at masining na pananaw.
Noong unang bahagi ng 1990's tumulong akong simulan ang Asian American Renaissance, isang community based arts organization; Nagsimula ang Theater Mu sa parehong oras at ngayon ay ang pangalawang pinakamalaking kumpanya ng teatro sa Asya. Mayroon kaming isang aktibistang Asian American artistic community dito; kami lang ang ganoong komunidad na nagprotesta Miss Saigon na may gayong taktikal na pagpaplano at puwersa na nakuha namin ang Ordway Theater upang humingi ng tawad at mangakong hindi na ibabalik ang napakasamang grab bag na ito ng rasismo, Orientalismo at kolonyal na ideolohiya.
Ang gawaing iyon ay tipikal ng mga aktibista at artistikong komunidad dito. Ang Coalition of Asian American Leaders ay nagtaguyod ng bagong henerasyon ng mga pinuno ng AA. Para sa isang oras bahagi ako ng Pangea World Theater, na ngayon ay isang matatag na presensya sa aming komunidad. Nasa board na ako ng Ananya Dance Theater, at gusto kong sabihin sa mga tao na mayroon kaming tatlong pambansang kilalang mga dance troupe na nakabase sa India dito–hindi naman isang inaasahang phenomenon sa upper Midwest. Ang Penumbra ay isang pambansang kayamanan kung saan nagsimula ang dakilang August Wilson. Ang Loft at ang sentro ng Playwright ay nagpaunlad ng isang kamangha-manghang pamayanang pampanitikan, kasama ang mga maliliit na pagpindot, Graywolf, Coffee House at Milkweed, at ang SASE at Higit sa Isang Kuwento ni Carolyn Holbrook. At siyempre ang lahat ng ito ay napangalagaan ng suporta para sa sining dito, mula sa mga pundasyon tulad ng McKnight at Jerome, kung saan ako nagsilbi sa lupon, hanggang sa pagpopondo ng korporasyon at gobyerno.
Hindi ko ililista ang lahat ng aking mga kahanga-hangang artistic na kaibigan dito dahil may iiwan ako. Ngunit sa palagay ko ay hindi ko mahahanap kahit saan sa Amerika kung saan maaari akong maging bahagi ng isang magkakaibang at aktibista at nagtutulungan artistic community, at iyon ang isa sa mga dahilan, maliban sa aking mga anak, na manatili ako rito.
