Si Tonya Allen ay isang tampok na boses sa Ang seryeng “Future of Us” ng Minnesota Public Radio tinitingnan kung paano tayo binago ng isang pandemya, isang pagpatay sa pulisya, at isang lungsod na nasusunog at ang ating landas pasulong.
INTERVIEW
Tom Crann: Ngayon, isang pakikipag-usap kay McKnight Foundation President Tonya Allen, tungkol sa kung paano ang all-hands-on-deck mentality ng nakaraang tatlong taon ay muling nahubog ang pagkakawanggawa.
Tonya Allen: Sa pandemya, ang natutunan natin ay kung alam nating may pangangailangan, sagutin ito. Huwag hintayin na tanungin ka ng mga tao ng ilang bagay. At isa sa mga bagay na ginawa namin kamakailan lamang ay nagbigay kami ng isang set ng economic relief grants sa mga organisasyon. Kaya, imbes na hintayin natin ang ekonomiya at mahirapan sila, binigyan na lang natin sila ng mga gawad nang hindi nila alam na darating. Kaya, ang pagpapalaya sa ating sarili upang magpakita ng radikal para sa mga taong higit na nangangailangan nito ang sa tingin ko ay itinuro sa atin ng pandemya, at umaasa akong mapanghawakan natin ang halagang iyon.
Tom Crann: Isa pang bagong kasanayan na isinilang mula sa pandemya, na humihingi sa mga grantee ng mas kaunting papeles.
Tonya Allen: Nagkaroon kami ng napakaraming hoops, napakaraming burukrasya na ilalagay namin sa harap ng aming mga kasosyo upang makuha nila ang mga mapagkukunang kailangan nila. At ito ay talagang hinimok ng kawalan ng tiwala. At ipagtatalo ko ngayon, na kung magbibigay tayo ng mga mapagkukunan sa mga tao na hindi natin pinagkakatiwalaan, kung gayon iyon ay mahirap na pangangasiwa. Ang pasanin ay nasa atin, hindi sa kanila.
Tom Crann: Kasunod ng pagpatay kay George Floyd, may nangyari ba kung saan nagsimula kang makakita ng roadmap kung saan mapupunta ang philanthropy?
Tonya Allen: Sa palagay ko ang kanyang pagkamatay ay naging inspirasyon para sa ating lahat na mag-isip tungkol sa kung ano ang higit pa nating magagawa, kung ano ang maaari nating gawin nang mas mahusay. Ngunit sa palagay ko ang hamon ay sinusubukan nating lahat na gawin iyon, ngunit sa mga incremental na paraan lamang. At sa palagay ko, kung talagang babaguhin natin ang kanyang pagkamatay mula sa pagiging isang trahedya patungo sa isang pagbabago para sa ating rehiyon, nangangahulugan ito na kailangan nating magtulungan nang sama-sama. Hindi na natin kayang mag-isa. Kailangan nating i-curate ang ating mga solusyon. Ang makabagong philanthropy ay talagang resulta ng napakaraming tycoon na kumita ng maraming pera at gusto nilang ibigay ito, ngunit gusto nila ng tax break na may kaugnayan doon. At sa gayon, sa pamamagitan ng paggawa nito, mahalagang ginawa nila ang pera na iyon hindi sa kanilang pribadong pera, ngunit sa mga pampublikong mapagkukunan na hawak sa pribadong tiwala.
Kaya, maraming beses kapag naririnig natin ang tungkol sa mga pagkakawanggawa ng pamilya, hindi na ito pera ng pamilya. Pera talaga ito ng publiko at ang pamilya ang nagsisilbing namamahala niyan. At bilang resulta, sa palagay ko nakita natin ang pagkakawanggawa batay sa interes ng maraming indibidwal. Sa tingin ko ito ay isang pagkakataon para sa atin na talagang pag-isipang muli ang paraan ng ating pagpapakita. Narinig ko tulad ng Minnesota, ang estado ng 10,000 Lakes, at pagkatapos ay narinig mo tulad ng sa 20,000 nonprofit, hindi ko gustong magmungkahi sa anumang paraan na 20,000 nonprofit ay hindi gumagawa ng magandang trabaho. Ang sinusubukan kong imungkahi ay na sa isang punto o iba pa, kailangan nating i-curate ang ating mga interes. Ano ang mga bagay na ating pagtutuunan ng pansin? Paano tayo mamumuhunan sa mga bagay na iyon upang magkaroon tayo ng pinakamalaking epekto na gusto natin bilang isang komunidad? Walang komunidad na nakalampas sa mahihirap na panahon nang hindi gumagawa ng ilang focus at intentionality tungkol sa kung saan ka mamumuhunan, ano ang mauuna?
Tom Crann: Bigyan kami ng halimbawa. Ano ang pagbabago, ang pagbabagong iyon?
Tonya Allen: Isa sa mga bagay na sinimulan naming gawin sa marami sa aming mga kasosyo ay nag-post ng mga pag-aalsa, tinanong namin ang tanong na ito, na, paano namin ginagamit ang aming kapital sa ibang paraan? Mayroon bang paraan para pagsama-samahin natin ang ating kapital, pagsama-samahin ito, i-syndicate ito, para matiyak na ito ay aktwal na naka-deploy sa paraang mas pantay-pantay sa lahi, at mayroon ding kaunting climate resiliency na kasangkot at nakikibahagi sa muling pagtatayo ng Twin Mga lungsod? At ang pagsisikap na iyon ay tinatawag na GroundBreak, kung saan mayroon kaming napakaraming kamangha-manghang mga pinuno sa buong Twin Cities at kamangha-manghang mga pinuno sa buong bansa na nagsasama-sama upang makipagbuno sa tanong na iyon.
Tom Crann: Paano ito naiiba kaysa sa nangyari dati?
Tonya Allen: Kadalasan kapag nakarinig ka ng mga pagsisikap na tulad ng isang GroundBreak, ito ay talagang tungkol sa kung paano maaaring magsama-sama ang mga organisasyon ng isang pondo. Iuupo mo ang pondong iyon sa gilid at ang pondong iyon ang gagawa ng mga espesyal na pamumuhunan. Hindi talaga kami nagtatatag ng pondo. Ang sinusubukan naming gawin ay sabihin na ang bawat isa sa mga organisasyong ito ay kailangang sumailalim sa pangunahing pagbabago. At nangangahulugan iyon na iniisip natin kung paano dumadaloy nang regular, madalas, at walang mga hadlang ang kapital. And that is very different than, I'll give you some money, I'll turn my head, I don't have to think about this anymore. Ito ay talagang tungkol sa muling pag-iisip sa paraan ng pagpapakita mo sa iyong mga kasanayan.
At pagkatapos ay ang huling piraso ay na ito ay hindi incremental. Kaya, hindi namin iniisip kung paano namin gagawin ang maraming maliliit na bagay. Ang iniisip natin ay kung paano natin isusukat ang solusyon sa laki ng problema. Bilang hindi iminumungkahi na ang maliliit na bagay ay hindi mahalaga, sa palagay ko maaari mong gawin ang mga dakilang bagay sa maliliit na bagay. Ngunit sa palagay ko, minsan kailangan nating isantabi ang sarili nating mga priyoridad upang aktwal na sumulong sa isang kolektibong hanay ng mga priyoridad.
